Juf Sari met pensioen, van school- naar kleinkinderen
Juf Sari Visser - Strootman is het bewijs dat dromen niet altijd bedrog zijn. Na bijna 40 jaar in het basisonderwijs te hebben gewerkt, heeft zij gekozen om met vervroegd pensioen te gaan.
's-Gravendeel - Waar hoor je dat nog? Dat je als kind je droom najaagt om later juf te worden en dat je zo’n 50 jaar later achterom mag kijken naar een leven waarin die droom daadwerkelijk is uitgekomen! Na haar middelbare schoolperiode op De Nassau in Breda ging Sari studeren aan de PA in Dordrecht en haalde in 1978 haar diploma. Daarna werkte ze als invaljuf op haar oude basisschool in Willemstad.
Tot zich een vacature aandiende op de Chr. Nationale School Eben-Haëzer in ‘s-Gravendeel. Er werd snel zaken gedaan maar…..ze moest wel op ‘t dorp zelf komen wonen. En zo gebeurde het dat Sari samen met het hoofd der school (Wim Colijn) het dorp door crosste op zoek naar woonruimte. En die werd gevonden: in de kost bij een doorgewinterde hospita die al bijna 30 kostgangers in huis had gehad.
Na de kerstvakantie was haar eerste werkdag er één om nooit te vergeten: veel sneeuw en spiegelgladde wegen. Wat nu? De hospita bracht wederom uitkomst en met ijzertjes onder de schoenen begon Sari aan haar eerste werkdag in klas 3 (groep 5). Door de jaren heen heeft Sari wel in alle groepen gewerkt, het meest in de middenbouw. De jaren ‘80 brachten veel veranderingen: de lagere school en kleuterschool werden samengevoegd tot basisschool. Het was ook de tijd van de zgn. huisbezoeken: naar aanleiding van een rapport maar ook ‘gewoon’, even tussendoor pannenkoeken mee eten tussen de middag of seuters proeven.
Schoenen uit
En bij alle bezoekjes schoenen uit! Dat was een nieuwe merkwaardigheid voor de West-Brabantse Sari. En dan ook nog die woorden en uitdrukkingen die ze niet kende: ‘De stoep (dijk) oprijden’ of in je schobber kleren op de wurf spelen..
Eind jaren ‘80 werd het onderwijs een aantal jaar vaarwel gezegd en was Sari fulltimemoeder voor drie gezonde dochters die het levenslicht aanschouwden. Maar vanaf het moment dat Sari werd gevraagd om een zieke leerkracht te vervangen, heeft ze het onderwijs niet meer los gelaten! In 1999 gingen twee scholen verder onder de naam De Bouwsteen in een vernieuwd schoolgebouw aan De Vlasakker.
Sari ging zich ondertussen ook meer bezighouden met coördinerende werkzaamheden en wilde bijdragen aan het beleid en de onderwijskundige ontwikkelingen binnen de school. Ze werd adjunct-directeur en volgde de opleiding aspirant schooldirecteur. Veel veranderde, er kwam een digitaal schoolbord (een positieve ontwikkeling, maar hoe leuk was het om te schrijven en vooral te tekenen op het krijtbord?). Er kwam ook een betere afstemming van het leerstofaanbod op de individuele leerling en een effectievere instructie. Door leerlingen te laten werken met dag- en weektaken, kreeg de leerkracht meer tijd en ruimte om de leerlingen extra te kunnen begeleiden en te differentiëren.
Ook de zgn. doorgaande lijn voor het zelfstandig werken van leerlingen binnen de school werd (en is nog steeds) een groot aandachtspunt.
Genieten van je werk
Sari onderschrijft van harte het motto van de school: ‘Plezier in leren, doet leren'. Genieten van je werk, het gevoel hebben dat wat je bijdraagt ook echt van nut is en sámenwerken! Ook als niet alles van een leien dakje gaat. Dit heeft Sari duidelijk ervaren in een periode van ziekte, toen haar leven letterlijk op z'n kop stond. Op de been worden gehouden door dierbare mensen om haar heen. Dit alles maakt dat Sari haar werk altijd als een uitdaging met betekenis heeft ervaren: energievol en motiverend. Sari wil haar ‘vrije' tijd gaan besteden aan onder andere haar kleinkinderen én aan schilderen. De benodigdheden daarvoor heeft ze al in huis, alleen de tijd ontbrak.