Column: De man die graag naar buiten wilde
Zorgverleners kunnen niet zonder mantelzorgers. Die nemen ons zó veel uit handen. Hoe veel heeft het afgelopen jaar duidelijk gemaakt, toen mantelzorgers niet meer op visite konden komen.
Hoeksche Waard - 'Peinzend staat meneer voor het raam. Hij zou zo graag naar buiten gaan. Hij ging vroeger graag fietsen. Op de hoek van de straat stond hij dan te kijken. Nu kan hij niet meer fietsen, door zijn dementie. Zelfstandig naar buiten gaan lukt niet meer. Verlangend kijkt hij naar het voorbijkomende verkeer. Hij komt in de keuken kijken en probeert duidelijk te maken dat hij zo graag naar buiten wil. Wij leggen hem rustig uit dat dat niet gaat, omdat wij niet weg kunnen van de woning. Hij wordt er onrustig van. De verpleging neemt hem mee naar de tuin, samen bekijken ze de plantjes. Hij gaat op een stoel zitten. Even later komt hij terug en lijkt boos te zijn: hij wil nu weg! Gespannen loopt hij naar de voordeur en trekt eraan. Maar die zit op slot. Boos komt hij terug. Hij wil naar buiten, genieten van de vrijheid. Met een brok in de keel zien we het aan. We proberen hem af te leiden. Samen doen we de vaat. Hij lijkt minder boos en vergeet het uiteindelijk. Maar wij vergeten het niet en dat doet pijn. Hij kan niet doen waar hij gelukkig van wordt. Nu de coronamaatregelen versoepeld zijn, mogen zijn mantelzorgers weer bij hem komen en kunnen ze er samen op uit. Wat is hij blij! En zijn mantelzorgers ook! Waar zouden we zijn zonder de mantelzorgers?'