Welvaren bij werkwijze van het Odensehuis
Het allerbelangrijkste effect van hun bezoeken aan het Odensehuis Hoeksche Waard in Oud-Beijerland is voor Willem (79) en Lenie (76) Haas uit Numansdorp dat zij het samen weer leuk hebben. ,,Sinds wij hier komen kan ik de dementie van Lenie veel beter hanteren’’, zegt Willem, ,en problemen rustiger opvangen.’’
Hoeksche Waard - Toen twee jaar geleden duidelijk werd dat zijn vrouw ziek was en dat haar geheugen haar steeds vaker in de steek liet, had Willem Haas daar erg veel moeite mee. ,,Als Lenie een vraag vaak herhaalde, neigde ik ertoe om krachttermen te gebruiken en te foeteren ‘ben je dat alweer vergeten'. Daar ben ik overheen, ik geef nu gewoon elke keer opnieuw antwoord. Ik ben de agressie die ik in het begin had wel kwijt.''
Verdraaid lastig
En als hij nu ergens moeite mee heeft en dreigt iets te zeggen waarvan hij weet dat hij er later spijt van krijgt, dan kruipt hij op de hometrainer: ,,Lenie kan er niets aan doen. Het is hartstikke rot voor haar, maar dementie is ook verdraaid lastig voor mensen die ermee moeten omgaan. In het begin vond ik mezelf ook zielig, nu niet meer.'’Willem en Lenie hadden tot vorig jaar, kort na het begin van de coronacrisis, nog nooit gehoord van het Odensehuis, het inloophuis voor mensen met geheugenproblemen en hun partners. Hun casemanager Natascha Cornet wees op het bestaan ervan, vooral ook omdat Willem er dan ook eens uit zou zijn. ,,Lenie ging drie tot vier keer per week naar de dagopvang. En ik zat alleen’’, zegt Willem.
Spelletjes en liedjes
Hij voelt zich als mantelzorger elke woensdag meer dan welkom in het Odensehuis. ,,Ik zou wel vaker willen gaan. Ik heb nog nooit in mijn leven zoveel spelletjes gedaan en oude liedjes geneuried. Het is geweldig daar en ik heb enorm veel respect voor de vrijwilligers. Voor Lenie is het hier ook beter. In het begin was ze overal tegen en vroeg ze zich af wat ze hier moest, maar nu is ze hartstikke actief en vraagt ze wanneer ze ons komen ophalen.'' Beiden varen er wel bij. Willem omdat hij er, zo constateert hij, ‘verschrikkelijk veel leert'.
,,In het Odensehuis praat je met mensen die ervaring hebben met geheugenproblemen, met mensen die oplossingen hebben voor problemen waar je mee kampt. Met lotgenoten. Je krijgt reacties op je belevenissen en leert hoe je met dementie kunt omgaan.
Ik nam Lenie altijd alles uit handen en gaf antwoord op vragen aan haar. Dat heb ik moeten afleren.''
Dat was een moeilijke maar belangrijke les, zo beseft Willem Haas.