‘Die Van Brienenoordbrug loopt als rode draad door m’n leven’

Oud-Beijerland - De Van Brienenoordbrug, hét icoon van Rotterdam en omstreken, is aan een opknapbeurt toe. Een enorme klus met heel wat puzzelstukjes. De 77-jarige Oud-Beijerlander Hugo Crucq kent zo’n beetje elke schroef van de brug. Hij was in de jaren tachtig projectleider voor de bouw van de tweede boogbrug. En vanwege z’n expertise is er opnieuw een beroep op ‘m gedaan. ‘Die brug loopt als een rode draad door m’n leven.’

Uren kan de civiel-technisch ingenieur in ruste vertellen over ‘zijn’ brug. Over al die techniek die erin zit en waar de doorsnee passant, tienduizenden per dag, achteloos aan voorbij rijdt. De eerste brug, de oostelijke, werd in 1965 geopend. De brug bleek al snel het toenemende verkeer niet aan te kunnen. in 1977 ontstonden de eerste plannen voor verbreding en raakte Hugo Crucq er vanuit Rijkswaterstaat bij betrokken. 
‘Het idee was extra bogen aan de brug te koppelen’, begint Hugo, ‘niet eenvoudig, want er komt van alles bij kijken. Een brug moet kunnen schuiven en scharnieren en dat over 300 meter, daar komen enorme krachten op. Ik heb dat mogen berekenen. Dat ging nog ouderwets met stapels ponskaarten met gegevens. Daarmee werden ‘s nachts computerberekeningen gemaakt. We hebben modellen op schaal gemaakt, het bleek niet haalbaar.’

Windverbandstaven

De plannen gingen de ijskast in, maar het verkeersaanbod bleef groeien. In 1984-’85 kwam het weer op tafel, er moest iets gebeuren en men koos voor een tweede brug, identiek aan de eerste. ‘Die moest aan de stadskant komen’, vervolgt Crucq, ‘hij is 2,40 meter breder trouwens, maar dat zie je nauwelijks. Inmiddels was ik uitvoerend projectleider.’ 
Wat dan volgt is een niet te stuiten relaas over kattenruggen, boogsecties, windverbandstaven, hoofdliggers, kabels, verstijvers, kelderpijlers en dwarsdragers om de krachten naar de zijkant te leiden. Heel veel rekenwerk om alle problemen en risico’s in kaart te krijgen. De brug werd in elkaar gezet op een werf in Zwijndrecht en toen begon het meest spannende deel: het vervoer over water op twee zeepontons, februari 1989.

Applaus onvergetelijk

Maandagochtend zou de brug vertrekken, een prachtige dag, maar er werd heel slecht weer voorspeld. Alles werd uitgesteld. Achteraf maar goed, ’s nachts kwam er een zware storm. Die donderdag ging het wel door. ‘Onderweg moesten we vier bruggen passeren’, weet Hugo nog heel goed, ‘het paste soms maar net. Vooral onder de Oude Hef en de Koninginnebrug was het spannend. 
Overal stonden mensen langs de kant, zoals bij Puttershoek en er was veel media-aandacht. Het applaus van het publiek zal ik nooit vergeten. Op de maandag dat de brug gemonteerd werd was het gelukkig mooi weer. Ook een unieke klus, 5.000 ton 17 meter ophijsen. Met vijzels ging dat beetje bij beetje. Toen de brug de volgende ochtend op hoogte lag was dat echt een pak van m’n hart. Niets misgegaan.’
Het is de mooiste klus van z’n leven. ‘Dit blijft je altijd bij, het was zoiets unieks. En passant vroeg een uitgever me een boek samen te stellen van dit oer Hollandse staaltje bruggenbouwkunde. Het heeft me heel wat uurtjes gekost, ik ben geen schrijver, maar het is gelukt en er staan spectaculaire foto’s in, vooral van het invaren.’

Eervol

Inmiddels is de brug toe aan groot onderhoud. En werd Hugo benaderd vanwege z’n expertise en ervaring om weer mee te denken. Hij blijft bescheiden. ‘Dat vond ik wel eervol ja. Ik ben de enige projectleider van destijds die nog in leven is. Het plan is een 3e nieuwe brug te bouwen die de eerste uit de jaren ‘60 gaat vervangen.’ Grappend: ‘Dus als je nog een bestemming weet?’ 
De technische principes zijn amper veranderd. Nu is vooral de klep met de elektrische installatie dringend aan vervanging toe, weet Crucq. ‘Monteurs staan stand-by tijdens de brugopeningen. De sterkte van de boogbrug is nog geen punt van zorg.’

Hugo is nog altijd trots op z’n brug. ‘De kinderen zeiden vroeger de brug van papa, nu zeggen de kleinkinderen de brug van opa’, zegt zijn vrouw Cobi. ‘Het doet je iets als je erover rijdt’, besluit Hugo, ‘die brug is zo’n geniale constructie. Je weet er zoveel van, je kijkt er als het ware doorheen hé?’

(tekst: Conno Bochoven)