‘Als het niet meer gaat moeten ze het me echt zeggen’

Oud-Beijerland - Maandag 26 februari vier(t)de ze haar 98e verjaardag. En heel lang geleden, een week na de oprichting van het nieuwe koor Morgenrood, meldde Jannie Visser zich aan als lid. Ze zingt er nog altijd, bij operakoor Euphonia zoals het koor inmiddels heet. Dat was 14 januari 1954. Ja, u leest het goed, 1954. 
Vorige week woensdag 21 februari werd ze gehuldigd vanwege een zeer uitzonderlijk jubileum: 70 jaar koorlid! De jubilaris is er één en al nuchterheid onder. ‘Ik kan niet begrijpen dat ze er zoveel werk van gemaakt hebben.’

Daags na de huldiging op de koorrepetitie in De Open Hof prijkt een prachtige bos bloemen op tafel in haar woonkamer aan de Zinkweg. En een mand met lekkernijen. Een beetje beduusd is ze nog van alle aandacht. Cadeaus, mooie woorden én toegezongen door de koorleden. Ze slaat haar hand voor haar gezicht als ze er aan terugdenkt. ‘Mooi hoor, maar dat is nou niks voor mij hé?’ En dan ook de krant nog over de vloer. ‘Je maakt het toch niet te gek?’ vraagt ze wel drie keer.
Iemand met zo’n staat van dienst heeft natuurlijk al een aantal jubilea achter de rug. ‘Toen ik 50 jaar lid was heb ik dit horloge gekregen. Ik draag het altijd’, wijst ze naar haar pols.
Jannie Visser is er één van het broodnuchtere type met een warm hart voor anderen. Naast het koor was ze vele jaren actief in de Buurtvereniging Zinkweg. Voor het koor vervulde ze jarenlang tevens de bestuursfunctie van penningmeester. Bij haar thuis werden doorgaans de bestuursvergaderingen gehouden. Voor al haar verdiensten kreeg ze jaren geleden ook al eens een koninklijk lintje.

Strijdliederen

Jannie Visser kwam op 26 februari 1926 in Nieuw-Beijerland ter wereld. In een arbeidersgezin met nog drie zussen en twee broers. Muziek had niet zo’n grote plaats, al had haar vader wel een grammofoon, zo één met een slinger en een grote hoorn als speaker. ‘Er werd soms wel muziek gedraaid, maar moeder hield er niet zo van’, vertelt Jannie. Zij zelf was wel een liefhebber van koormuziek.
Toen bekend werd dat er in Oud-Beijerland een nieuwe arbeiderszangvereniging opgericht werd besloot ze er, met een paar vriendinnen, heen te gaan. Morgenrood heette het koor toen, opgericht 7 januari 1954. ‘Het sloeg aan bij me’, weet Jannie nog, ‘het koor had meteen zo’n 40 leden, mannen en vrouwen. Er werden voornamelijk strijdliederen gezongen.’
Helder van geest als ze is somt ze vlot namen op van leden van het eerste uur. En de plekken waar in de loop der jaren gerepeteerd werd. Café Kruithof aan de Spuidijk bijvoorbeeld, later Rustburg en het café van de dames Peeters, zo’n beetje in de hoek waar vroeger de Oud-Beijerlandse suikerfabriek stond. Allemaal historie inmiddels.
De eerste dirigent weet ze ook nog: Adri Groen uit Puttershoek. ‘Maar ja, de welvaart nam toe en veel leden vertrokken naar andere koren’, vervolgt Visser, ‘zodoende werd er gekozen voor een andere opzet. Het werd een operakoor onder de naam Euphonia. Die overgang ging van lieverlee.’
Een leven lang bij de muziek, maar een noot zo groot als een koe kan ze niet benoemen. ‘Nooit geleerd, de dirigent speelt een stuk voor op de piano en met steeds oefenen leer je het dan. Ik ben altijd alt geweest, de lagere vrouwenstem. Met het ouder worden merk ik wel minder lucht te hebben. Een hoge partij kost me meer moeite.’ Lachend: ‘Soms stop ik dan even, er zijn alten genoeg hoor.’ De jubilaris blikt terug op vele mooie uitvoeringen en concertreizen naar Valkenburg of Middelburg.

Acteren

Bij opera komt ook een stukje acteren kijken. Jannie: ‘Toneelspelen deed ik bij de buurtvereniging. Het lag me daarom wel, die combinatie van zingen en acteren. Dat hebben we vaak gedaan met uitvoeringen. Voor de pauze zingen, na de pauze een toneelopvoering.’ Ze geniet nog wekelijks van de repetitieavonden in De Open Hof tegenwoordig. ‘Zingen is een soort drang voor me, en een ontspanning. Ik vind de onderlinge ontmoeting fijn, het is voor mij een avondje uit. Nee, nooit de behoefte gehad over te stappen, Euphonia is echt mijn koor.’ Als het haar gegeven is zingt ze nog een poosje door. ‘Maar ik heb wel tegen de koorleden gezegd: als het niet meer gaat moeten ze het echt tegen me zeggen.’

‘Als ik dit geweten had.....’

Die signalen zijn er zeker nog niet. ‘Jannie is altijd aanwezig bij de repetities, behalve die ene keer dat de auto van haar chauffeuse stilstond voor haar deur en niet verder wilde’, zegt Loes Hebing, voorzitter van Euphonia. ‘Ze wil ook echt geen repetitie missen, het is haar wekelijkse uitje. Met uitstapjes naar koorfestivals gaat ze niet meer mee, dat is te vermoeiend, maar bij het kerstconcert was ze van de partij. 

Bij het vieren van haar jubileum na afloop van de laatste repetitie zei ze: ”Als ik dit geweten had was ik niet gekomen!” Dat is Jannie ten voeten uit. Altijd bescheiden, alsjeblieft geen poespas. Iedereen in haar omgeving spreekt met liefde over haar: “altijd vrolijk en positief, heel sociaal en behulpzaam en wonderbaarlijk energiek voor haar leeftijd”. Kortom: we hopen dat Jannie nog een poosje mee blijft zingen!’

(tekst: Conno Bochoven)